Agenda des spectacles

In Danse Macabre presenteert Zimmermann drie tragikomische, fragiele personages die buiten de sociale norm zijn beland en zich in hun ontreddering op hetzelfde moment op dezelfde plek bevinden. Het decor doet denken aan een verlaten vuilnisbelt waar alles wat niet herbruikbaar of afbreekbaar is, wordt gedumpt. Op deze godvergeten plek vestigt dit onwaarschijnlijke trio zich om een leven op te bouwen.

Ondanks zware tegenslagen en onderlinge moeilijkheden krabbelen de drie personages, gespeeld door Zimmermanns favoriete performers, telkens weer overeind, vermannen zich en komen op de proppen met ongewone oplossingen. Een andere vreemde figuur zweeft over deze fragiele door het lot samengebrachte gemeenschap: de dood. Die wordt gespeeld door Martin Zimmermann en mengt zich als een kwellende poppenspeler in de actie, maar blijft onzichtbaar voor de personages.

Nooit kunnen zij met zekerheid zeggen of de verstoringen en uitdagingen waarmee ze voortdurend worden geconfronteerd van buitenaf komen of dat ze deel uitmaken van hun eigen geschiedenis en innerlijke wereld. In Danse Macabre vechten de personages om te overleven en het enige wat hen redden kan, is hun humor.

Pourquoi WEG de Ayelen Parolin, chorégraphe à part dans la danse contemporaine, est-il si surprenant ? D’où viennent ces étincelles ? Sans doute de cette grâce qui surgit de la danse détraquée. Cette grâce-là ne peut advenir que sur le plateau nu et blanc, dans l’ici et maintenant, avec huit danseur·ses en tenues de fête : ici, le short en lamé ; là, le justaucorps rose bonbon ; là encore, la collerette vaporeuse. Il n’y a qu’à voir le plaisir avec lequel i·els dansent, le mouvement volontairement multiple, extravagant, foisonnant et tumultueux. I·Els osent, sur la musique décalée et accidentée de la pianiste et compositrice Lea Petra, franchir le pas d’une truculence.

WEG fonctionne sur le dérèglement progressif de la phrase chorégraphique de chaque danseur·se aboutissant à une cacophonie de gestes et d’attitudes, décomplexée. La danse glisse ouvertement vers un processus d’auto-organisation mais qui est réglé sur les systèmes dynamiques du physicien Pierre C. Dauby.

Avec une précision quasi chirurgicale, du best-seller Sapiens : Une brève histoire de l’humanité de Yuval Noah Harari à son aspiration à l’humain dansant au rythme de sa propre vibration – sans l’expliciter –, Ayelen Parolin joue à sa manière d’un entre-deux troublant entre la maîtrise et le refoulé, l’humour et l’élégance.

Ayelen Parolin est artiste associée au Théâtre National Wallonie-Bruxelles.

Whether utopian or mundane, how can scandal reveal our latent fantasies?

A plot exposed, a foul deed enacted invites scandal. In the spirit of revolution or romantic musings, scandals provoke an imagining of the impossible. Utopian or mundane, how might scandal reveal what lies unwittingly close to our fantasies? And how does it expose where society places its limits? If life is a scandal waiting to be plotted, how do we position ourselves within its matrix? Immoral and lacking propriety, scandals are incidents where fantasy and pleasure take center stage. Guided by the questions of whom this pleasure is for and at what expense, Lewis's new plot explores the stage where scandals abound.

Weaving together historical, anecdotal, political, and mythical narratives − ranging from an interest in the Enlightenment thinker John Locke, Maria Olofa (Wolofa) in the slave revolt of Santo Domingo in 1521, Cuban artist and revolutionary Jose Aponte, and Lewis’s great grandmother, a figure Lewis turns to within her plot as a guide of resistance − the choreographer constructs the poetics of refusal at the edges of representation. A dance between affect and embodiment, seeing and being seen, A Plot/A Scandal is a scene in the making where the excitement for that which does not fit might find its place.

Choreografen Elisabeth Borgermans en Thomas Vantuycom nemen Stravinsky’s meesterwerk Petrouchka als inspiratiebron voor een nieuwe danscreatie met negen jongeren tussen 15 en 24 jaar.

Niet de oorspronkelijke balletversie uit 1911 is het vertrekpunt, maar wel een zoektocht naar de onverkende werelden in de muziek. Stravinsky’s compositie zit vol contrasten: zonder overgang beland je van de ene sfeer in de andere. Die directheid is typerend voor de moderne mens aan het begin van de vorige eeuw, waarin elektriciteit en machines het straatbeeld veranderen en het leven in alle opzichten onder stroom komt te staan. Electric Life zoekt uit welke plaats ons lichaam nu nog heeft in ons gedigitaliseerde leven.

Zekerheden op de helling zetten. Confrontaties aangaan. Stoppen met onverschillig zijn en de explosieve krachten omarmen die het leven in zich draagt. promise me is een voorstelling in het teken van bravoure, lef en ongeremde overgave. Tomeloos fysiek en driftig, met lichamen die de extremen opzoeken. Een voorstelling over de hunkering naar grootse dingen. Maar ook over de littekens die dat achterlaat op onze huid.

Weerstand. Verlies. Actie. Verstilling. Een eenzame strijd.
Een pompende en doorlopende herhaling zonder eind. Bewegen wordt dwangmatig vechten om controle te behouden. Weerstand bieden tegen het vluchtige en vergankelijke. Lichamen in verzet, lichamen in overgave.
Het onderwerp ligt Ann Van den Broek na aan het hart. Ze maakte hierover in 2010 de choreografie ‘Ohm’: een combinatie van dwingende ritmes en weerbarstige performers. Met deze reprise, 12 jaar later, reflecteert ze met een nieuwe cast op de oorspronkelijke voorstelling. Ligt de balans inmiddels ergens anders dan ze het oorspronkelijk bedoelde?

In ‘Ohm’ ligt de focus op het idee van weerstand en stript ze haar werk van bijkomende emoties om de essentie te raken. De dringende stijl houdt de weerstand vast en voelbaar in het hier en nu.

Het stuk is gebaseerd op de voorstelling ‘Mijn solo voor Marie (Vernietigd)’, die de eigenzinnige Belgische choreograaf Marc Vanrunxt in 1997 maakte. Van den Broek ging met dit materiaal aan de slag en vond haar eigen vorm. Niek Kortekaas ontwierp het toneelbeeld geïnspireerd op het origineel. Arne Van Dongen maakte voor ‘Ohm’ een nieuwe muziekcompositie en Bernie van Velzen stond in voor het lichtontwerp.

Brésilienne d’origine, polyglotte, passée par Berlin et Stockholm, Maria Clara Villa-Lobos s’installe à Bruxelles en 1995 et intègre P.A.R.T.S.
Interprète pour nombre de chorégraphes, elle se lance elle-même dans la création et fonde en 2000 sa compagnie XL Production. Ce nouveau projet trouve sa source dans la lecture de My Life, autobiographie d’Isadora Duncan (1877-1927). Outre son parcours remarquable et foisonnant — sa vie fantasque jalonnée de succès, les voies ouvertes par elle vers une danse qui, aux codes sclérosants du ballet classique, privilégie la spontanéité, la sensualité et la spiritualité —, Sa vie entend dévoiler, au jeune public et au tout public, les facettes méconnues du personnage, son avant-gardisme étourdissant, son goût pour toutes les libertés.
Et observer ses échos tant avec le présent renouveau du féminisme que dans les pratiques actuelles de la danse.

Een hommage aan de dansende mens
In de nieuwe choreografie Hyena Hyena wil Marc Vanrunxt een aantal krachtlijnen uit zijn omvangrijke oeuvre laten samenkomen in een nieuwe context. Naast het groepswerk en de solo’s voor zichzelf, specialiseerde Vanrunxt zich in bijzondere danssolo’s voor bijzondere dansers. In Hyena Hyena wordt het geloof in de kracht van de danser en in de kracht van de beweging verder uitgekristalliseerd.

It’s all hidden in their moving bodies,
the hidden language of their souls,
it’s partly the language that they don’t want to show to us,
to whom they are so exposed.
– Martha Graham

In Hyena Hyena staat de samenwerking en uitwisseling met de drie dansers, meer dan ooit, voorop. Samen met Igor Shyshko, Robson Ledesma en Nathan Ooms wil Vanrunxt een zachte en heldere compositie uitzetten in tijd en ruimte. De enige belangrijke opdracht is om steeds in het moment te blijven, in het hier en nu, voor de duur van een uur.

In Hyena Hyena kan je vier verschillende atmosferen onderscheiden, vier kamers, vier momenten. Het schilderij ‘Magische Quadrate’ van Sigmar Polke is een belangrijke inspiratiebron, alsook de muziek van COIL en Patrick Cowley. Els Mondelaers componeerde de track A piece of names.

Hyena (1985) was één van de eerste voorstellingen van Marc Vanrunxt. Hyena Hyena is geen remake of vervolg op, maar een knipoog naar en een groet aan de wonderbaarlijke jaren ’80 van de vorige eeuw.

‘Oefentocht in het luchtledige’ (Maurice Gilliams) zou een alternatieve titel kunnen geweest zijn of ‘Kneeling youths’ (George Minne) of nog, ‘Espèces d’espace’ (Georges Perec).

In tegenstelling tot de aanpak bij voorstellingen als Prototype (2017) en Pink & Orange (2021), waarbij de muziek- en kostuumkeuze al ruim op voorhand vast lagen, wil choreograaf Marc Vanrunxt zichzelf dit keer meer vrijheid geven voor last minute ideeën en beslissingen.

Connexions est une esquisse d’histoires de vies individuelles et collectives.
Plusieurs tableaux qui questionnent différents aspects de la relation à l’autre.
Des liens qui se font et se défont, et qui façonnent les parcours de vie.

Es dansers-acrobaten gidsen je langs een parcours van microperformances: van korte solo’s en duetten tot puntige groepschoreografieën. Wandel rond. Laat je meevoeren en kies zelf de hoeken vanwaaruit je de afzonderlijke miniatuurcomposities wilt bekijken. Alexander van Tournhout was eerder te gast in CC ’t Vondel met Red Haired Men, Aneckxander en Through the Grapevine.

‘Nkisi’ draagt in het Lingala, de moedertaal van de Congolese danseres en choreografe Jolie Ngemi, verschillende betekenissen: medicijn, remedie, hekserij. Het verwijst naar spirituele krachten, de houten beeldjes die er drager van zijn én naar de sterke Nkisi-vrouwen die de Congolese koningen engageerden als geheime adviseurs. Wie zijn de Nkisi-vrouwen van vandaag en met welke werelden zijn zij verbonden? Wat betekent spiritualiteit vandaag? In een uiterst fysieke performance neemt Jolie Ngemi ons mee op een tranceachtige trip tussen hekserij en sciencefiction.

Jolie Ngemi (°1989, Kinshasa, DRC) woont in Zwitserland en werkt in heel Europa. Ze begon te dansen in de Protestantse Kerk in Kinshasa. Als tiener beoefende ze urban dances en nam ze deel aan hiphop dance battles in de straten van Kinshasa. In 2006 werkte ze samen met de Congolese choreograaf Jacques Banayanga, die haar kennis deed maken met hedendaagse dans. Via projecten in Kinshasa georganiseerd door KVS ontmoette ze choreografen Thomas Steyaert en Ula Sickle. In 2011 creëerde Ula Sickle met haar de solo Jolie, die internationaal toerde. Van 2013-2015 studeerde Jolie aan P.A.R.T.S. in Brussel. Sindsdien heeft ze samengewerkt met Boris Charmatz, Serge Aimé Coulibaly en Ligia Lewis. Ze wordt regelmatig uitgenodigd als gastdocente aan internationale dansinstellingen. In 2021 lanceerde ze het festival BOSANGAN in Kinshasa.

Na Identity na ngayi in 2018, wordt Nkisi haar tweede creatie. Haar dansstijl versmelt Congolese dansen van de straten en clubs met Europese danstradities. Ze omschrijft haar dansstijl als Chakamadesu A U C - Afro, Urban & Contemporary (chakamadesu is een Congolese stoofpot, gekookt op verschillende manieren).

Een concert en circusvoorstelling voor de prijs van 1!

Cie Tumbleweed - Dehors est blanc
‘Dehors est blanc’ is een voorstelling op het kruispunt van hypnotiserende luchtacrobatie, choreografie en geluidsinstallatie.

De titel verwijst naar een optisch fenomeen dat optreedt bij extreme weersomstandigheden (bv. bij zeer dichte mist of in een sneeuwstorm) waarbij men in de witte gloed noch horizon noch schaduw kan onderscheiden en elk gevoel van diepte en oriëntatie verliest. In deze installatie met een zwevend lichaam - een subtiele choreografie van gewicht en tegengewicht - onderzoeken Angela Rabaglio en Micaël Florentz de definitie van evenwicht en territorium.

Cie Tumbleweed is een jong Brussels dansgezelschap, opgericht door choreografe / danseres Angela Rabaglio (CH) en danser / muzikant Micaël Florentz (FR). Zowel voor hun eerste productie ‘The Gyre’ als hun nieuwe productie ‘Dehors est blanc’ kwam het gezelschap in residentie in de Warande. In het kader van de double bill met Merope presenteert Cie Tumbleweed een solo-versie van de nieuwe productie.

Merope
De band Merope vindt haar inspiratie in de natuur en de droomwereld. Hun muziek vertelt verhalen over de band tussen mens en natuur. Merope brengt minimalistische en traditionele Litouwse folkmelodieën en improvisaties, vermengd met elektronische soundscapes. Merope zorgde recent voor één van dé hoogtepunten van 2021.

Met het vierde album 'Salos' ( STROOM / Granvat) werkte Merope samen met The Vilnius Chamber Choir en vrienden als Kjartan Sveinsson, in een vorig leven nog een deel van Sigur Rós. Op de plaat horen we prachtige harmonieën van een Litouws koor en sobere, warme elektronica. Hun vorige plaat 'Naktès' (2018) presenteert een wereld vol verwondering, geïnspireerd door de sfeer van de nacht. Het album werd bekroond met een Klara award.