Agenda

In HUNTER kijkt Courtney May Robertson kritisch naar de vrouwonvriendelijke rollen die aan vrouwen worden toegekend in drie belangrijke filmgenres: porno, horror en melodrama.

Vier performers verschijnen op scène, onder hen een Anthropomeme, een levensgrote mensafbeelding.

BEYOND is een dynamische, opzwepende en ook poëtische circus- en dansvoorstelling die limieten aftast, uitdaagt en ten slotte overbrugt. Choreograaf Piet Van Dycke werkt met zes professionele artiesten, elk gespecialiseerd in een andere discipline (ladderlopen, acrodans, acrobike, partneracrobatie en (paal)dans). Op het podium ontpoppen zij zich tot grenzeloze bruggenbouwers.

Met ladders, variërend in grootte en hoogte, bouwen de spelers indrukwekkende constructies, zoals boogsculpturen en draaiende kranen. Ze balanceren ladders tot een spannend, wankelend speelveld. Ze verkennen onbekende hoogtes, klimmen, zweven en wagen zich aan een gedurfde choreografie. Elke centimeter en elke seconde is van belang. Ze zoeken uitersten op en ontdekken hoe ver ze elkaar kunnen drijven. Fysieke afhankelijkheid was nog nooit zo spannend…

Imaginary Numbers wordt een voorstelling over tellen en over het geweld dat inherent aanwezig is in het berekenen, omvatten, uitsluiten, binair maken van een complex en meervoudig bestaan om het te doen passen in onze wereld. Imaginary Numbers flirt met de grens tussen clownerie, dans en theater.

Twee clowns houden zichzelf en elkaar in evenwicht op een levensgrote wipplank. Door de constante op- en neerwaartse beweging voelen ze zich als handelaars op een weegschaal. Ze moeten echter nog uitzoeken wat ze verhandelen en hoe dat werkt. Met het verstrijken van de tijd beseffen de figuren dat zij niet enkel handel drijven, maar vooral ook zelf de handelswaar zijn. Ze vormen een deel van een berekening, een tikkend algoritme, een hol systeem vol ongelijkheid.

Na Please (don’t) let me be (mis)understood werken theatermaker Geert Belpaeme en danseres Estefanía Álvarez Ramírez opnieuw samen. Imaginary Numbers wordt een voorstelling op de grens tussen hedendaagse clownerie, dans en theater over de agressie van tellen.

Wat als bewegen een strijd wordt?

Eric Minh Cuong Castaing bedenkt choreografieën die aangepast zijn aan de lichamen van mensen die hun mobiliteit verliezen, door bijvoorbeeld neurodegeneratieve ziektes of een beroerte. In ‘Forme(s) de vie’ brengt hij samen met choreograaf Aloun Marchal en dramaturg Marine Relinger drie dansers en twee performers met een beperking – een danser en een ex-bokser – samen. De dansers ondersteunen de performers met hun eigen lichaam als menselijke prothese. Zo geven ze het hedendaagse begrip van een augmented body een nieuwe invulling.

In een voorstelling die dans en video combineert, versterken en beïnvloeden de verschillende lichamen elkaar. Door dans- en boksbewegingen te gebruiken, activeert ‘Forme(s) de vie’ het lichamelijke geheugen, met herwonnen bewegingsvrijheid als resultaat.

Wat gebeurt er als de luidste stem die je hoort die in je eigen hoofd is? Loud Whispers is een indringende dansvoorstelling over de innerlijke dialoog die ons vormt of breekt. De stem die ons vooruit drijft, maar ook de stem die ons doet twijfelen. Een fluistering die soms zacht is, soms overweldigend - gevoed door angst, verwachtingen en de spanning tussen wie we zijn en wie we denken te moeten zijn.

Choreograaf Denden Karadeniz en Zero Dance Theatre vertalen deze strijd in een krachtig bewegingsidioom waarin hiphop en hedendaagse dans samensmelten. Net als de choreografie is de livemuziek een fusie van werelden: het Dareyn Ensemble, onder leiding van Emine Bostanci, verweeft oosterse en westerse klanken tot een gelaagd klanklandschap dat de complexiteit van onze innerlijke stemmen weerspiegelt. Twee gezelschappen die tradities en stijlen laten verenigen, in één gezamenlijke zoektocht naar binnen.

Loud Whispers is geen antwoord, maar een onderzoek naar onze innerlijke stem. Een uitnodiging om stil te staan bij de fluisteringen die ons vormen.

Le titre fait allusion au clash des Lopez qui, en 2012, devenait viral sur YouTube dans les pays francophones. Entre gravité et dérision, le spectacle traverse les mécanismes mis en oeuvre lors des règlements de compte sur les réseaux sociaux, et touche à ce qui fonde la masculinité toxique. Sur scène, les deux danseurs et la chorégraphe-interprète réinventent par la danse les enjeux de clans, les rapports de défi et les démonstrations de force brute.

Une voiture arrêtée au milieu de nulle part. À l’intérieur, Clara et son frère Félix se retrouvent après une nuit de danse et de fête, après vingt ans de séparation. Entre el·leux, un passé fragmenté, une relation fusionnelle qu’un drame a déchirée. Se déploie alors un récit intimiste où la science-fiction n’est que leurre pour externaliser ce que l’on ne veut pas reconnaitre. Hypnotiques, les lumières, l’obscurité, les faisceaux laser transforment la scène en un territoire mystérieux, traversé de fumées et d’éclats pyrotechniques. Alors qu’arrive un troisième personnage, se rejoue cette histoire poignante, marquée par la violence. Comme pour « déplier » le moment et désorienter le public, la narration se dissout dans une déconstruction minutieuse du temps où le ralenti accentue la perception de chaque geste.